In februari 2014 begonnen we aan onze nieuwe opdracht. Na de tweedimensionale opdracht van die hieraan voorafgaande periode, moesten we nu een driedimensionaal werk maken. Opnieuw stond de mens centraal. We begonnen door een beeldje te kleien à la klassieke standbeelden zoals de Venus van Milo. We moesten onze eigen draai geven aan een klassieke vormgeving. Ik raakte geïnspireerd door de Nikè van Samothrace die in het Louvre in Parijs staat. Ik begon met het namaken van het beeld en kwam er al snel achter dat dat niet meeviel! De vleugels bleven maar naar beneden zakken of afbreken, ook na herhaaldelijk drogen of juist heel goed luchtdicht afsluiten. Ik had als doel om de vleugels heel bijzonder te maken. Oorspronkelijk wilde ik ze ook heel groot maken, maar dit bleek niet mogelijk door het grote gewicht wat dat met zich mee zou brengen (kleinere vleugels lukten al niet...). Toen dat plan van de baan was wilde ik de vleugels op een andere manier bijzonder maken. Ik had het idee om ze helemaal uit te hollen en alleen de randjes intact te laten, maar ook dit idee moest ik verwerpen omdat de vleugels niet stevig genoeg bleken. Uiteindelijk zou ik de vleugels bewerken met een relief. Dit is er echter nooit van gekomen, omdat het beeldje maar een voorstudie was en we dus door moesten met het volgende deel van de opdracht.
Na het kleibeeldje, gingen we verder met het serieuzere werk: beeldhouwen. Deze keer moesten we een een mens in beeld brengen of beter gezegd vangen in een stuk speksteen. Ik koos een groot stuk waarvan ik de kleur mooi vond. Dit bleek achteraf een slechte keuze, omdat de steen veel kleine harde deeltjes bevatte, maar ook uit hele harde delen bleek te bestaan. Dit maakte het houwen van een vorm er niet makkelijker op. Ook zou de steen nooit mooi glad worden omdat de keiharde korrels voor krassen zouden zorgen.
Dit wist ik natuurlijk niet vanaf het begin, dus ging ik eerst met goede moed aan de slag. Ik besloot dat ik een lichaamsdeel wilde vangen in mijn steen. De steen had al een beetje de vorm van een rug, dus besloot ik me toe te leggen op ruggen en/of schouders.
Naarmate het proces vorderde en de problemen zich opstapelden, besloot ik van het idee van een realistische voorstelling af te stappen en voor een abstractere vormgeving te kiezen. Ik wilde nu het idee van een menselijk lichaam scheppen. Dus geen specifiek lichaamsdeel, maar een beeld dat de associatie zou oproepen van een menselijke voorstelling. Hiervoor keek ik naar foto's waarin het menselijk lichaam zo geportretteerd was dat het bijna als onherkenbaar kan worden beschouwd. Ik begon daardoor een uitholling in de steen te maken.
Verder dan dit ben ik nooit gekomen, omdat de opdracht mij kwijtgescholden werd om persoonlijke redenen.
Voor inspiratie heb ik dit pinterestboard gebruikt: https://nl.pinterest.com/irisgriffioen/the-art-of-the-human-body/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten