Van deze studies ben ik helaas de foto's verloren, al weet ik zeker dat ik ze heb gemaakt. Later zullen we deze echter nog terugzien, maar dan ietwat... verknipt ;).
Omdat ik er ondertussen achter was dat mijn werk groots en meeslepend moest worden, ben ik op zoek gegaan naar wat groot dan moest zijn. Dus: hoe groot was groot genoeg voor mij? Ik wilde dat, net als bij de werken van Rotkho, het gezichtsveld van de toeschouwer volledig gevuld zou worden door mijn werk. Om dit voor elkaar te krijgen had ik een heel groot doek nodig. Zó groot dat dat niet zomaar te koop is. Ik moest dus zelf een doek gaan maken. Op school vond ik stukken katoen die ik mocht gebruiken. Ik koos het grootste stuk, knipte er een rechthoek van en beschilderde het met latex.
Nadat ik het doek bewerkt had met latex kon ik erop gaan schilderen. Ik pakte daarvoor mijn oude vriend ecoline erbij (wat ik ook gebruikte in mijn werk in 4V) en ging enthousiast aan de slag in rood- en blauwtinten. Toen het werk nat was was ik super tevreden. Ik vond het de donkere look van de schildering er supercool uitzien! Het had iets mysterieus. Ik was helemaal gelukkig met de manier waarop de ecoline in de holletjes van het doek zonk en daar een donkere poel kleur veroorzaakte. Toen ik de volgende dag op school kwam om te kijken hoe het erbij lag, werd ik onaangenaam verrast. Alle donkerheid was uit het doek verdwenen! Nu zat ik met een enorme lap tie-die stof... wat ging ik daar ooit nog mee doen?
Na lang wikken en wegen en een halve start gemaakt hebben om een foto-opdracht te gaan doen, heb ik besloten dat ik het ontzettend zonde vond om dat grote doek zomaar bij het grofvuil te smijten. Ik moest en zou er nog wat moois van maken. Om het geheel spannender te maken, besloot ik dat ik dit doek uit zijn verband moest trekken. Daarom knipte ik het doek doormidden.
Ik plakte de delen van het doek op een ondergrond die ik had gemaakt van vellen van en soort behang dat ik in de berging vond, De ruimte tussen de delen in maakte ik zwart. Ik hoopte dat het geheel zo zijn donkerdere look terug zou krijgen.
Vervolgens pakte ik mijn studies, waarvan ik de foto's kwijt ben, en sneed ze met de snijmachine in stukken zodat de mooiste stukken overbleven. Deze stukken heb ik op verschillende manieren geprobeerd te rangschikken. Uiteindelijk plakte ik ze op.
Dit is het eindresultaat! Ik had geluk dat ik zo'n prachtige ruimte kreeg om mijn werk in te exposeren. Ik maakte aan de bovenkant van het doek latten vast, zodat ik de latten op het randje van de muur kon leggen. Met wat extra gewicht bleef het doek zo mooi hangen. In het kader van ons overkoepelende thema "Wij zijn..." heb ik gekozen voor het woord "verknipt". Dit staat voor het letterlijke verknippen van de werken, maar ook voor een figuurlijke verkniptheid: die van de wereld om ons heen. Het paars/blauw/rode doek doet mij denken aan blauwe plekken. We lopen blauwe plekken op aan de verknipte wereld om ons heen. Terroristische aanslagen, honger, dood, armoede, natuurvervuiling en -geweld schokt ons allemaal. Maar we laten ons niet kisten. De kleuren in het midden laten ons zien dat er altijd licht en dus hoop is in de duisternis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten